როცა ხელოვანის შემოქმედებას ვაკვირდებით,წინა პლანზე უშუალოდ ობიექტი წარმოდგება-ფერწერული ტილო,ნაძერძი ქმნილება,წიგნი და ა.შ,ხოლო თვით სუბიექტი-ავტორი,ხშირ შემთხვევაში უკანა პლანზე იწევს. ვიტყვით ვინსენტ ვან გოგი და ამ დროს თვალწინ გვიდგება არა ვინსენტის ზმანება,არამედ "მზესუმზირები".ანუ ობიექტმა სუბიექტის სახელი მიიერთა და მივიღეთ მათი ნაზავი. იმასაც დავამატებდი,რომ ხელოვნების მშვენიერ გზაზე თავდაპირველად ობიექტი კაფავს სუბიექტის ბილიკს,ხოლო შემდეგ პირიქით სუბიექტი შთაბერავს თავის ქმნილებას სულს.
ძალიან საინტერესოა ვიხილოთ ხელოვანთა არმია სამუშაო პროცესსა თუ სეირნობისას,სადაც მთავარ როლში თვითონ იქნებიან და არა მათი ქმილებები. სწორედ ამაში დაგვეხმარება ეს ოთხი ჩანაწერი,რომელიც 1915-1919 წლებით თარიღდება და მათზე ასახულია ოთხი უდიდესი შემოქმედის სახე,მათი მიმიკა,სიცილი,იქნებ მოწყენილობაც.მაშ ასე,საუკუნის წინანდელი სალამი,სალამი რენუარისა და დეგასი, როდენისა და მონესი.
ცნობისთვის,თავფურცელზე გამოსახულია კლოდ მონეს ცნობილი ფოტოს გაფერადებული ვერსია.
Комментариев нет:
Отправить комментарий