მარად ახალგაზრდა ედი კოკრანი

გასული საუკუნის 50იანი წლები მუსიკალური თვალსაზრისით გამორჩეულია. სწორედ ამ პერიოდში ოკეანსგაღმა გამოანათა როკ'ნ'როლისა და დუ-ვოპის(ჟანრი მუსიკასა, რომლისთვისაც დამახასიათებელია ვოკალური ჰარმონიულობა მინიმალური ინსტრუმენტული აკომპანიმენტის ფონზე,მაგალითისათვის ესტუმრეთ ამ ბმულს და მოუსმინეთ), ტალღამ, რომელმაც დიდი კვალი დაამჩნია შემდგომი პერიოდის მუსიკას. სწორედ მაშინ გამოანათა არაერთმა დამუშავებულმა თუ დაუმუშავებელმა ძვირფასმა ქვამ,ზოგიერთის ბრწყინვალება თვალისმომჭრელი იყო,ხოლო ზოგს განგებამ დაუფასებლობა არგუნა წილად, თუმცა ეს იმ მუსიკალურ კრიტიკოსთა, ხმისჩამწერ სტუდიათა თუ ჯიბისგასქელების მსურველ პროდიუსერთა დამსახურებაა, რომლებიც შემსრულებელთა ნიჭის გარდა ბევრ თანმდევ პროცესსაც იღებდნენ მხედველობაში. სწორედ ამიტომაც ზოგიერთი "როკ'ნ'როლის მეფობის" წილხვედრი აღმოჩნდა ,ხოლო ზოგს კი მცირე ყურადღება "დაებედა". ელვისი საწინააღმდეგო არაფერი მაქვს,მაგრამ დღეს ვისზეც მექნება საუბარი, ის სულ სხვა სიმაღლეა ვიდრე გაპიარებული "მეფე". მაშ ასე, ჩვენი სტუმარია ედი კოკრანი.

საშინელებათა კინო"წარსული"

საშინელებათა ფილმების ისტორია, კინოს ჩასახვისთანავე იწყებს დროის ათვლას.მეცხრამეტე საუკუნის 90_იანი წლების შუახანებში უკვე გვხვდება საშინელებები,რომელელიც იქმნება პრიმიტიული სპეცეფექტების,ნიღბებისა და გრიმის საშუალებით. ფრანგმა ნოვატორმა ჟორჟ მელიესმა თავის საოცარ ფილმებში, არაერთგზის დაგვიხატა საშინელი სახეები,თუნდაც მთვარის მიმიკები რად ღირს.თუმცა მხოლოდ მელიესი არ ცდილობდა მაყურებლის დაზაფრვას,ამაში ამერიკული კინოც ცდილობდა თავისი სიტყვის თქმას,მერი შელის "ფრანკენშტეინის" არაერთი კინოვერსიით,თუმცა უდიდესი სიტყვა მაინც გერმანულ ექსპრესიონიზმს ეკუთვნის,რომლის მთავარი შემოქმედი ფრიდრიჰ ვილჰელმ მურნაუ,მეოცე საუკუნის 20_იან წლებში ბრემ სტოკერის "დრაკულას" ეკრანიზაციით - "ნოსფერატუ" და გოეთეს "ფაუსტის" მოტივებზე დაფუძვნებული ფილმით, საშინელებათა კინოს ოქროს ხანას აყალიბებს,

რომელიც შემდგომ წლებში უფრო რეგრესს განიცდის ვიდრე ვითარდება.იცვლება ტექნოლოგია მკვეთრად დადებითისკენ,იოლდება გადაღება,სპეცეფექტები ძალას იკრებს,მაგრამ შინაარსი პრიმიტივზე დადის და საბოლოოდ ვიღებთ დღევანდელობას,როცა საშინელებათა ფილმი,როგორც ჟანრი სრულად დეგრადირდება.
მცირე მიმოხილვის შემდეგ კი უპრიანი იქნებოდა,გვენახა კოლაჟი 1895-2016 წლებში გადაღებული საშიელებათა ფილმებისა,რომლის ავტორიც თითო წელს თითო ფილმს აკუთვნებს,მართალია არაერთი კარგი ფილმია გამოტოვებული,მაგრამ კოლაჟი ერთი ამოსუნთქვით მიექანება დასასრულისკენ.

დღე,როცა მუსიკა მოკვდა

ზამთრის ერთ სუსხიან ღამეს მცირეზომის თვითმფრინავი რომელიც კერძო რეისს ასრულებდა მიწას დაენარცხა და იმსხვერპლა 4 ადამიანი.სწორედ ამ ტრაგედიას ემსხვერპლა 3 ლეგენდარული(მიუხედავად მათი მცირე ასაკისა) მუსიკოსი.რამდენიმე წლის შემდეგ დონ მაკლინი თავის ცნობილ ჰიტში ამ დღეს უწოდებს-“დღე,როცა მუსიკა მოკვდა!”

"დიეტური" ჰიჩკოკი

ალფრედ ჰიჩკოკს თავის ფილმებში,არაერთი წამიერი როლი(კამეო) აქვს შესრულებული და მათ შორის აღნიშვნის ღირსია როლი, 1944 წელს გადაღებულ ფილმში "სამაშველო ნავი". ჰიჩი წამიერი გაელვების რამდენიმე სცენარს განიხილავდა და ყველა მათგანი ოკეანეში ტივტივის პერსპექტივას იძლეოდა,ეს პერსპექტივა კი არ აღმოჩნდა მიმზიდველი(თუმცა კარიერის მიმწუხრისას, ტივტივას როლს მაინც შეასრულებს). გონების დაძაბვის შემდეგ ალფრედს გენიალური იდეა მოუვიდა,რომელის განსახორციელებლად გაზეთის ფურცელი იყო საჭირო,მცირედი ტექსტით.

"With God On Our Side"

1964 წლის იანვარში გამოვიდა ბობ დილანის მესამე ალბომი The Times They Are a-Changin',რომლის "ავერსზეც",რიცხვი სამის გასწვრივ იკითხება სიმღერის სახელი - With God On Our Side. სწორედ აღნიშნულ გენიალურ კომპოზიციაზე ვიტყვი რამდენიმე სიტყვას და ჩემეულ თარგმანსაც შემოგთავაზებთ(არ მაქვს პრეტენზია თარგმანის სიდიადეზე,უბრალოდ ვცადე ბობის მეტყველი აზრების გადმოქართულება).

"ზღვრული ფესვები"

"ყალიბში" გამოყვანილი მცენარის "ფესვები",რომლებიც ფორმას ისე შეეზარდნენ,მის გარეშეც იდენტურ მდგომარეობაში აგრძელებენ სუნთქვას,თუმცა დრო გავა და ეს ყალიბშემდგომი შემგუებლობაც ნამსხვრევებად იქცევა,ფესვები გამოანგრევენ კედელს და წყალ-ჟანგბადს ხარბად ჩაყლაპ-ჩაისუნთქავენ.თუმცა ამისათვის მხოლოდ საათის ისართა უწყვეტი მოძრაობა არ კმარა,აუცილებელია თვით ინდივიდთა სურვილი,განთავისუფლდეს ზღვრული,წინსვლა-განვითარების შემაფერხებელი მარყუჟისაგან,შეავლოს თვალი თავისუფლების ცისფერ,უღრუბლო ცისკიდურს და გონებაზე დაყრდნობით, ხელის ერთი მოძრაობით,ნაფლეთებად აქციოს  ხილული და/ან აბსტრაქტული ფარდა.

"ნათების" ერთი კადრის "ფესვები"

სტივენ კინგის "ნათება" ეკრანიზებულ იქნა სტენლი კუბრიკის მიერ,ფილმი საკულტო კინოშედევრად იქცა.მასში არაერთი სცენაა,რომელიც მაშინვე მოექცა თვალთახედვის არეში,მათგან კი გამოირჩევა ჯეკ ნიკოლსონის გააფთრებული,ნაჯახით(სტივენ კინგის ნაწარმოებში ნაჯახი საერთოდ არ ფიგურირებს,იქ მთავარი "დამრტყმელი იარაღი" კროკეტის ჩაქუჩია)შეიარაღებული გმირის თავდასხმა ოჯახის წევრებზე,როცა კარები "გულშენგრეულ" იქნა.თუმცა ამ ეპიზოდის ფესვები უხმო კინემატოგრაფის სიღმეში უნდა ვეძებოთ და ვნახავთ,რომ პირველად მსგავსი სცენა გათამაშდა ამერიკელი რეჟისორის დევიდ გრიფიტის მიერ 1919 წელს გადაღებულ ფილმში, "დამტვრეული ყვავილები".

ბრინჯაო ყალიბში

ანტიკური ხანის ბრინჯაოს ქანდაკებების ნახვა და ესთეტიკური სიამოვნების მიღება სინონიმებია.შემდეგ კი გონება იძლევა კითხვას: "როგორ მზადდება ეს საოცრებები?" კითხვაზე პასუხის გასაგებად არაერთი შესაძლო ვარიანტი განიხილება და შემდეგ ალბათ დაიბადება კიდეც ჭეშმარიტი აზრი,აზრი,რომ განსჯის ნაყოფია. თუმცა ამ შემთხვევაში დიდი სჯა-ბაასი არ გახდება საჭირო,თქვენ მხოლოდ ქვემდებარე მოკლემეტრაჟიანი ანიმაციური ფილმის ჩართვა გევალებათ,სადაც ყველაფერი ცხადზე უცხადესადაა ასახული.

მინის "მომთვინიერებლები"

ფილტვებიდან წამოსული ჰაერი გაივლის მილაკს და მინის მასას ეამბორება,ამ ვნებიანი შეხების შედეგად არაერთი თვალსაჩინო საგანი იბადება,რომელთა მიღმაც ხელოვნების შედევრებიც მრავლადაა. სწორედ ეს პროცესია ასახული მომაჯადოებელ დოკუმენტურ ფილმში "მინა",რომელიც 1958 წელს შეიქმნა ბერტ ჰაანსტრას მიერ და ნიდერლანდებში მდებარე ლეერდამის მინის სამეფო ფაბრიკის შიდა სამზარეულოს გვაჩვენებს. ფაბრიკაში გვერდიგვერდ მსახურობენ მინის მომთვინიერებელი ადამიანები და ინდუსტრიის მექანუკური "შვილები". ფილმის ატმოსფეროს ჯაზის მოტივი სდევს თან და იქმნება შთაბეჭდილება,რომ ლოღებდაბერილი მამაკაცები ჯაზკომპოზიციებს უკრავენ.გარდა ამისა ფილმის ერთ-ერთ ეპიზოდში ღიმილის მომგვრელი სცენაც შეგხვდებათ. მაშ ასე უყურეთ ამ შესანიშნავ ფილმს და მოჯადოებულნი დარჩებით. ბოლოს კი იმას დავამატებდი,რომ აღნიშნული დოკუმენტური ფილმი, ამერიკის კინოაკადემიამ ოსკარით დააჯილდოვა.როცა 1959 წლის ცერემონილაზე საუკეთესო მოკლემეტრაჟიანი დოკუმენტური ფილმისათვის მიკუთვნებული კონვერტი გაიხსნა,"მინის" ელვარება აშკარა გახდა.

იშვიათი "ლურჯი მთვარე"

არსებობს ინგლისური ფრაზა "Once In A Blue Moon"("ერთხელ ლურჯმთვარეობისას"),რომელიც იშვიათ მოვლენას აღნიშნავს.ფრაზაში გადამწყვეტია ორი სიტყვა "Blue Moon"(ლურჯი მთვარე),რომელიც განმარტავს თუ რატომ იმალება ფრაზის მიღმა იშვიათი რამ. საქმე იმაშია,რომ "ლურჯი მთვარე" ეწოდება ასტრონომიულ მოვლენას,როცა კალენდარული თვის განმავლობაში ორჯერ ხდება სავსემთვარეობა.ეს მოვლენა კი საშუალოდ ყოველ 2,7154 წელიწადში ერთხელ ხდება.ამ დროს მთვარეს ჩვეულებრივ ფერფლისფერ-რუხი ელფერი დაჰკრავს,ლურჯი ელფერი კი ოპტიკური ეფექტია.მოცემული შესავალი გვჭირდება ძალიან სასიამოვნო მუსიკალური კომპოზიციის "ლურჯი მთვარის" მიმოხილვისათვის.სწორედ მასზე იქნება საუბარი და სიმღერის არაერთ ვერსიასაც მოისმენთ

ჟანრობრივი გარდაქმნა

თანამედროვე ხელოვნება ერთი შეხედვით ძალიან გამარტივებულია და არაერთ პრიმიტიულ "მონახაზ-მონაჩმახს" სააუქციონო უკუთვლა და ჩაქუჩის ხმა,მრავალმინიონიან ნომინალურ/საბაზრო ღირებულებას აწებებს იარლიყად. თუმცა თანამედროვე ხელოვნების "ნიაღვარს" ზოგჯერ ესთეტიკური სიამოვნების მომნიჭებელი და სრულქმნილი შედევრებიც მოაქვს.
მოცემული ვიდეორგოლი სრულქმნილს ვერაფერს შემოგთავაზებთ,მაგრამ საინტერესო ინფორმაციას ნამდვილად მოგაწვდით,როცა თვალსაჩინოდ გაჩვენებთ,სახვითი ხელოვნების სხვადასხვა მიმართულებათა განსხვავებულ სახეებს.

დედამიწის ფილტვები

დედამიწის მწვანე საფარი,რომ ფილტვების ფუნქციას ასრუალებს ეს თემა არაერთგზის განხილულა უმაღლესი დონის სამიტებსა თუ კონფერენციებზე,მაგრამ როცა საქმე ცვლილებებს შეეხება,ყველა ცდილობს ეს უმნიშვნელოვანესი საკითხი სხვას გადააბაროს,საბოლოოდ კი არაფერი იცვლება და მწავე პლანეტა მომწამლველი აირების "სათარეშო" ადგილად რჩება,რომლის მთავარი შემოქმედიც ადამიანია,სამრეწველო პროგრესმა და ტექნოლოგიურმა წინსვლამ ცხოვრება გააიოლა,თუმცა ჩვენი სამყაროს ფილტვები უმძიმესი სენით დააინფიცირა,სენით,რომელიც ადამიანთა "სირაქლემის პოზის" გამო სასათბურე პირობებშია.

"მზიანი მარგალიტი"

ჯენის ჯოპლინი დაიბადა გარემოში(პორტ-არტური ტეხ(ქს)ასი),სადაც ყოველგვარ სიახლეს ამრეზით და ეჭვის თვალით შესცქეროდნენ,სადაც ძვალსა და რბილში იყო გამჯდარი რასიზმი. მომავალი მუსიკოსი კი თამაშგარეში აღმოჩნდა,მისი ფილოსოფია სულ სხვა სიმაღლეზე იყო და მალევე უნდა გაჰქცეოდა ამ მომაკვდინებელ გარშემოწერილობას.

პიკასოს "სარკე"

"როცა ხედავ,რამდენად ბევრი შეიძლება გამოისახოს ფოტოგრაფიის საშუალებით,ხვდები,რომ სუბიექტთა/ობიექტთა რეალური კონტურები ვეღარ იქნება ფერწერის ობიექტი. რა საჭიროა იმის გამოსახვა,რასაც ფოტოობიექტივიც მშვენივრად უკვდავყოფს? ეს იქნებოდა სიგიჟე, ფოტოგრაფია საჭირო დროს გაჩნდა,რათა ფერწერა გაენთავისუფლებინა საგნის აღწერისა და თვით საგნისაგან. ახლა საგანი ფოტოგრაფიის გავლენის ქვეშაა. და არ იქნება უკეთესი მხატვრებს ესარგებლათ ამ თავისუფლებით და სხვა მიმართულებით მიმართონ?" ეს ამონარიდი პაბლო პიკასოს ეკუთვნის და რთულია არ დაეთანხმო ესპანელ ხელოვანს. პაბლო პიკასოზე აქცენტის გაკეთება კი ავტოპორტრერის ფერწერული მხარის განსახილველად აუცილებელია,რადგან მის ფუნჯს არაერთი ავტოპორტრეტი ეკუთვნის,რომელთა სტილისტიკური მრავალფეროვნება აშკარაა.

უკანასკნელი ფოტოფირი

დიდი ფრანგი ფოტოგრაფი ანრი კარტიე-ბრესონი  ამბობდა: "კამერა ეს არის მხედველობის ორგანოსა და თვალის გაგრძელება,და არა კისერზე ჩამოკიდული ქრომირებული მედალიონი. ის შრომის იარაღია. სასიამოვნოა ხელებში შეიგრძნო აპარატი,რომელიც შენს ფოტოსამიზნეს შეესაბამება."
მასვე ეკუთვნის შემდეგი ფრაზებიც: "არ არის საჭირო ბევრი ფოტოს გადაღება, არ არის საჭირო ობიექტივიდან ხშირი სროლა და ფოტოფირის წამება. ასეთი ქცევა ბევრი ჭამისა და სმის ტოლფასია: ადამიანი კარგავს გემოვნებას და ფორმას. ასევე არ უნდა დავივიწყოთ,რომ რძის მისაღებად ძროხა უნდა მოვწველოთ, ხოლო ხორცის მისაღებად საჭიროა ძალიან ბევრი რძე."
"ფოტოგრაფობას შეძლებს ის,ვინც საკუთარ თვალებს,გულსა და გონებას ერთ ჰორიზონტზე განალაგებს."

ცივი კედლების კალეიდოსკოპი

იშვიათია შემთხვევა,როცა თვალს სიამოვნებს ფერადი ჰარმონია,რომელსაც კედლებზე გაკრული შპალერი ასხივებს. არადა,რა მშვენიერია რეტრო-ვინტაჟურ ელფერით დაფარული ეს ქაღალდის ზედაპირები,რომელიც ცივ კედლებს ახალ სიცოცხლეს შთაბერავს.თუმცა ვერტიკალური და ჰორიზონტალური ზედაპირის იდეალური შერჩევა,ერთეულებს ხელეწიფებად. პროფესიონალების ხელი ესთეკურ სიამოვნებას დაჩვეულ თავლს არასდროს აერევა,დილეტანტების ნამუშევარში. სწორედ ასეთ პროფესიონალებს იხილავთ ქვემოთ მოცემულ ვიდეორგოლში,რომელიც მეოცე საუკუნის ფერადი 60_იანი წლებიდან სასიამოვნო ელფერით სავსე, შპალერის დამზადების ტექნოლოგიის შიდა სამზარეულოში გვახედებს და არაერთ კალეიდოსკოპურ,მაღალი ხარისხის შპალერის გრაგნილს გვაჩვენებს. ჩვენ კი რაღა დაგვრჩენია, ჩვენი ცივი ფერების კედლებს წებო წავუსვათ და მდარე ხარისხის, "ჭ" ქვეყნებში წარმოებულ მასალა-ნედლეულით სავსე ქართულ სავაჭრო ცენტერბში, ლუპით ვეძებოთ ფერთა მსგავსი გამები.

მოდის კანონმდებელი

ოჰ, ეს პიროვნების ვიზუალური აღმატებულების გრძნობის დამაკმაყოფილებელი და სნობთა, სოციალური კიბის მოწინავე საფეხურებისკენ მიზანსწრაფვის აღმნიშვნელი "ტერმინი". ადამიანთა გარკვეული კატეგორია ლუპით შესციცინებს ე.წ. "სელებრითების" ვიზუალურ "საჭურჭლეს" და სრულ იდენტიზაციას ცდილობს,ისინი მოდის კანონმდებელთა მიერ,შექმნილ სეზონურ სტილთან ჰარმონიზაციისთვის, ე.წ. "ძონძებში" სტუმრობასაც არ ერიდებიან,რათა შემდგომ ზეაღტაცებული სახით და შერბილებული "ლ"_თ სავსე კილოთი განაცხადონ,რომ ისინი ცნობილ "კუწურიეთა" ბუტიკებში გამოეწყვენენ. დანარჩენს კი მუნჯი კინოს ფრანგი გენიალური კომედიანტი, მაქს ლინდერი იტყვის.

რენტგენოგრაფიული ყვავილები

სადღესასწაული დღეებზე ქალბატონებისთვის იდეალურ საჩუქრად,რატომღაც მოწყვეტილ,მკვდარ ყვავილებით გაჯერებულ თაიგულს თვლიან.გადის დღეები და ეს ყვავილები სანაგვეში ხვდებიან,დამჭკნარნი,ფერგასულნი და გახუნებულნი. შევეშვათ ამ გარდაცვლილ-გარდასულ ასულებს და ვაღიაროთ,რომ სილამაზე სიცოცხლეშია,ცოცხლალ,წყლით "დაპურებულ" ათასფერებად,კოკრებად აფეთქებულ და გაშლილ ყვავილებში.თუმცა მხოლოდ ვიზუალური მხარე არ გვაკვირვვებს ამ "მუნჯ და უსულო" არსებებში,თუ მათ შიდა ფენებს ვესტუმრებით განსაცვიფრებელ გემოეტრიულ სიმეტრიასა და აბსტრაქტულ ასიმეტრიას დავინახავთ.

პლანეტათაშორისო ფრენა

იქნებ ვინმეს ილუზიურ-უტოპიურ სიმზრებში უნახავს,როგორ ზის ძველი ეპოქის მჩატე მფრინავ ობიექტში და მოგზაურობს მზის სისტემაში.ეს,რომ ჟიულ ვერნს ენახა,იქნებ თავისი გმირები საჰაერო ბურთით გაეშვა შორეულ პლანატებზე,ჰერბერტ უელსს კი დედამიწელთა ავიადესანტირება აღეწერა წითელ პლანეტაზე ან სარტლიან სატურნზე.
ამ ილუზიურ უტოპიებს(და არა მარტო მათ) პასუხი რენდელ მუნრომ გასცა,როდესაც გამოსცა სამეცნიერო-იუმორისტული წიგნი "რა მოხდებოდა თუ? სერიოზული პასუხები პარადოქსულ კითხვებზე." 

კლასიკური ნაზავი

კლასიკურ მუსიკას სპეციფიკური მიდგომა სჭირდება და მას ყველა მელომანი ვერ დაუმეგობრდება.კლასიკური მუსიკა იმდენად ღრმაა,რომ მარიანას ღრმული მასთან შედარებით უბრალო ჩაღმავებად მოგეჩვენებათ.ამ სიღრმეში არაერთი ადამიანი "დამხრჩვალა" და სიამოვნება განუცდია.კლასიკური მუსიკა მუსიკალური რენესანსია,რომელიც ყოველგვარ გუნება-განწობილებას მოუძებნის წამალს.რაღა ბევრი გავაგრძელოთ,სჯობს მთავარზე გადავიდე და პირდაპირ ვთქვა,რომ თქვენს წინაშეა კლასიკური მუსიკის 33 გენიალური კომპოზიტორის 57 კომპოზიცია.,რომელიც გემრიელადაა შერეული,ყოველგვარი "სანელებლებით" გაჯერებული და მხოლოდ თქვენი სმენის რეცეპტორების ყურადღებას ითხოვს.მაშ ასე,მოუსმინეთ და ისიამოვნეთ.მართალია კლასიკური მუსიკის ექსპერტებმა,ეს შესაძლოა მკრეხელობად ჩაუთვალოს ავტორს,მაგრამ მისი მიზანი,ალბათ არც ყოფილა დიდი სიმაღლეებთან თამაში.მე პირადად ძალიან მომეწონა და ამიტომაც,თქვენც შემოგთავაზეთ.

"პასუხი მოჰკითხე მონაქროლ ქარს"

1963 წელს დღის სინათლე იხილა გენიალური ამერიკელი ავტორ-შემსრულებლის,ბობ დილანის ალბომმა Freewheeln' Bob Dylan,რომლის მთავარი "დამრტყმელი" სიმღერაა Blowin' In The Wind (მოჰკითხე მონაქროლ ქარს). სიმღერას მაშინვე დიდი პოპულარობა ხვდა წილად,რაშიც უდიდესი წვლილი ბობ დილანის,როგორც "საპროტესტო ტალღის" მომღერალის ავტორიტეტსა და სიმღერის ტექსტს მიუძღვის."ქარის მონაქროლი" ფოლკი,60იანი წლების სამოქალაქო უფლებების დაცვის მოძრაობის ჰიმნად იქცა,რადგანაც ტექსტში ხაზგასმულია ისეთ თემებზე,როგორიცაა ომი და მშვიდობა,თავისუფლება და ბედნიერება.

"ბილბორდის" ჩარტებმაც(ეს უბრალო რეიტინგია და მის გარეთ არაერთი გენიალური მუსიკალური კომპოზიცია დარჩენილა,თუმცა ამით არაფერი დაუკარგავს) დააფასა "ქარის მონაქროლი" და 1963 წლის რეიტინგში მეორე ადგილზე დააყენა,ხოლო ამავე "ჰიტების" რეიტინგმდგენის ყველა დროის 500 საუკეთესო სიმღერას შორის,კი ეს სიმღერა მე-14 ადგილს იკავებს.